- SHANT POV -
Sino kaya yung babaeng 'yon?
Hindi man lang siya tumawag?
Hindi nag-text? Hindi nagpakita ng hi or hello? Wow, mysterious stranger energy.
Nakakainis talaga!
Sino siya, ha? Bakit siya nandun? May pa-special guest appearance na walang paalam?
Biglang may kumatok. Si mommy. Of course.
"Shant, open the door, mag-usap tayo."
I dragged myself off the bed like the drama queen I am. Pagod na pagod sa emotional damage.
Bukas ng pinto.
"Alam mo bang nag-aalala ang kuya mo?"
"Mom! Kung nag-aalala siya, dapat sinundo niya ako. Hindi yung ginawang 'Finders Keepers' ang sa'kin sa school. Halos kalahating oras akong nakatambay dun na parang ghost in the hallway!"
Maluha-luha pa kunwari, for dramatic effect. Deserve niya ma-guilty.
"Busy lang ang kuya mo. He knew it was his fault. But understand your kuya."
Ayan na naman ang magic word: busy. Lagi na lang. Next time, pag tinamad akong magsalita, sasabihin ko na lang "busy po ako," tapos wala nang explanation. G.
"Kahit tawag man lang, wala! Ni isang bar ng effort, wala!"
"Gusto ka niyang makausap. Paakyatin ko siya dito."
"Ayoko mom! Gusto ko pong magpahinga. From people. Especially people with surprise plus ones."
Takip kumot. Hide from emotional labor. Minsan kailangan mo ring maging mysterious and unbothered.
"Sige ikaw ang bahala. But you need to forgive your kuya."
Forgive him? Huh! Bahala siya. Kung gusto niya ng forgiveness, ipa-rush niya sa delivery app.
Kinabukasan...
Wait lang. What's that smell?
Sino nag-order ng breakfast in bed na may kasamang amoy ng apology?
May pagkain sa table ko. At may sulat. Oh wow, old-school apology letter. How vintage of him.
Binasa ko.
"Good morning Shant!
I'm very sorry. Kuya will never forget again. Promise!
Ililibre kita mamaya para makabawi ako sayo.
Sorry na talaga, wag ka nang magtampo. Please!
– Kuya Deighland!"
Habang binabasa ko 'to, hindi ko namalayang...
Nakangiti na ako.
"Napaka-corny ni kuya. Pero sige na nga, benta pa rin."
Pagbaba ko…
"Oh anak! Good morning," bati ni daddy.
"Maaga umalis ang kuya mo. May client sa office."
Syempre, si Mr. Busy. As always.
"Hindi ka na ba nagtatampo?" tanong ni mom.
"Hmmm... ewan ko po."
Internal monologue: Echos. Syempre hindi ko matiis si kuya noh. Pero i-stretch ko pa konti para sulit ang drama kagabi.
"Alam ko namang hindi ka niya matiis," sabat ni daddy.
"Tama ka, dad. Ako lang ang weakness ni kuya. Ako ang plot twist ng buhay niya."
"Salamat naman," ani mom.
"Magko-commute na lang po ako. Baka kasi ma-late ang bodyguard ko—este si dad."
While waiting for the bus...
Napaisip ako bigla. Yung babae kagabi...
Sino siya? Bakit siya nandoon? Hindi ko pa siya kilala. Suspiciously smiley. Suspiciously... annoying.
Girlfriend ba siya ni kuya?
Please. Universe. Don't test me today. Hindi kami magkakasundo nun. I can already feel it in my bones.
(Oopps! Napaka-judgemental ko, pero… gut instinct is real, okay?)
Erase! Erase! Bad thoughts be gone!
Sure! Here's the Taglish version of that scene, keeping Shant's sarcasm and wit intact but making the convo more natural for Filipino teens:
Sa school...
Sinalubong ako ni Jane.
"Shant, samahan mo naman ako mamaya. Dalawa kasi ticket ko, sayang eh."
"Sorry Jane, hindi ako pwede. May lakad kami ni kuya—'Operation Sipsip para mawala ang tampo.' Priority mo 'yan pag may atraso ka."
"Ah ganun ba? Sige, next time na lang."
Buti na lang understanding si Jane. Bestie material.
"By the way, may part-time job na rin ako. Sa isang fast food. Maliit lang pero okay na rin."
Napatingin ako agad.
"Wait, legit? Pwede ba ako diyan? Gusto ko rin i-try. Parang ang saya maging extra sa real-life teleserye ng fast food drama."
"Serious ka? Ikaw? Magpa-part time?"
"Bakit naman hindi? Gusto ko lang maranasan 'yung feeling na pagod ka kasi may silbi ka. Tsaka iba pa rin 'pag may sarili kang pera, diba?"
"Eh si tita alam na ba?"
"Nope. Secret mission pa 'to. Pero nasabi ko na kay kuya... slight lang ang breakdown niya, pero na-process niya rin."
With heavy breathing, pero push pa rin.
"Pero seryoso, bakit mo naisipan 'to bigla?"
"Well, number one—may gusto akong bilhin and medyo pricey siya. Number two—ayoko nang lagi na lang akong umaasa sa allowance. I mean, come on, independent woman era na 'to!"
"Pero kakayanin mo ba? Hindi madali ang trabaho dun, lalo na kapag rush hour."
"Girl, kung kinaya kong tiisin ang isang dinner with that mystery witch from last night, kaya ko rin ang maghugas ng baso kahit may customer na demanding. Perspective lang 'yan."
Napatawa si Jane. "Okay, sige. Sabihan kita kapag may bakanteng slot ulit. Pero ha, no quitting after one day, deal?"
"Deal. Gusto ko 'to. Para kahit papano, may maipagmamalaki din ako bukod sa good lighting sa selfies."
Library time...
"Ang hirap ng activity natin!" reklamo ko habang umiikot na ang paningin ko.
"Oo nga. Para tayong nagtatrabaho sa CIA."
It's 5 PM. Puwede na 'to. Makaka-bonding ko na si kuya.
Ring! Ring! Kuya calling.
"Hello, kuya."
("Hindi ka na ba nagtatampo?")
"Hmmm... Medyo. Para may thrill."
("OK, kahit saan mo gusto kumain. Susunduin na kita.")
"Deal. Lahat ng menu, ipapa-frame ko after. G na g ako."
Pagdating niya...
May nakita akong dumaan sa peripheral vision ko.
Wait. No freaking way.
SIYA. NA. NAMAN.
Kasama niya?! Talaga kuya? Surprise guest part two?
"Oh wow. May twist pala ang araw ko. Sinong nagsabing three's a crowd? Kasi ako. Ako yung nagsabi nun."
Mood: Ruined.
Trust: Broken.
Patience: Non-existent.