Yer: Galata Kulesi – Gece yarısı, fırtına öncesi bir sessizlik
Elvan Hatun ve Tura Han kuleye vardıklarında, gökyüzü mora çalan bulutlarla dolmuştu. Şimşekler uzaklarda kıpırdanıyor, deniz olağandışı şekilde geri çekiliyordu.Kulenin zirvesinde, Gece Tapınağı'nın ayin halkası tamamlanmak üzereydi. Gregorios, ellerinde son kül çanağıyla ayakta duruyordu. Etrafında sessizce dua eden on iki figür – hepsi farklı geçmişlerden gelen, ama aynı gölgeye hizmet eden insanlar.
Tam o anda, Tura Han kurumuş bir leylek tüyü çıkardı – atalarından kalan bir büyü. Tüyü rüzgâra bıraktığında, kuleden aşağı doğru "yer hafızasını uyandıran" bir titreşim yayıldı. Zemin çatladı. Elvan, duruit gücünü kullanarak doğadaki uyuyan varlıkları çağırdı: duvarların arasında saklanan küçük ruhlar, kulenin taşlarında saklanan eski anılar, hepsi bir anda canlandı.
Gregorios bir an tereddüt etti. Çünkü kulenin içinde yankılanan ses, onun bile tanımadığı bir sesti.
"Senin çağırdığın değil, çağrılmakta olan benim," dedi kule."Yel-Kut yalnızca habercidir. Asıl olan gölgede yürüyendir. Ve onun adı artık hatırlanmakta."
O an kuledeki büyü kırıldı. Gregorios'un çanağı yere düştü, içindeki kül rüzgarla dağıldı. Ama bu kurtuluş değil, sadece geciktirilmiş bir doğuştu. Çünkü son parça – Yel-Kut'un özü – çoktan başka bir beden bulmuştu: Bir Osmanlı paşasının torununda doğmuş, henüz çocuk olan bir oğlan.