Calika Nehu
"Aaaaaaaah!"
I quickly clutched at my chest where the knife had pierced through.
"It hurts… hurts so much… Huh!? It doesn' t hurt anymore?"
I hurriedly checked my body and found that there was no blood, no wounds, no restraints, and no one around. It was eerily silent.
I recognized the scenery around me—it meant I was still in the dungeon. The difference was that it was pitch black. If it weren' t for the light from the lanterns placed around me, I' d have thought I' d gone blind.
What puzzled me the most was that all around me were dirty items, freshly stained with blood, scattered everywhere.
The metallic smell of blood brought back bad memories—memories of being tortured by Roja and his team, blood constantly trickling down my throat.
There were weapons, clothes, bags, but most of all, there were torches and lanterns.
What was strange was that it felt like someone had deliberately placed these items here for me to take, even lighting the lanterns to provide light while waiting for me.
So, I tried to recall how something like this could' ve happened.
But no matter how hard I thought, I couldn' t remember. The last thing I could recall was Roja killing me.
Right! I died, didn' t I? So why am I still alive?
"Hmm!"
Not just alive—I hurriedly touched my face.
"No pain… and no scars."
The constant pain that felt like worms gnawing at me was gone.
In its place was smooth, soft skin, as flawless as a baby' s.
I cried again.
The scars from being attacked—punched, beaten with sticks, having things thrown at me, slashed with swords—all because they thought I was filthy, because they believed we' d done wrong when we hadn' t.
Those marks… they were all gone.
Sniff sniff
I wished something this good could' ve happened to Sister Tiara and Elda instead of me.
Thinking of my family, I quickly wiped my tears. Now wasn' t the time to cry.
I had to hurry back so Tiara and Elda wouldn' t worry.
I rummaged for clothes that seemed to fit my size. Even though they were dirty and bloodstained, I didn' t care. Living in the slums had made me used to things like this.
Once dressed, I wrapped a tattered, dirty cloth around my face, leaving only my eyes visible.
Returning to the slums with a normal, unscarred face could make me a target for bandits or slave traders.
After dressing, I looked for a usable bag to carry cloth back.
If I sewed the scraps together, we could each have a blanket. If there was extra, we could use it to block drafts.
I took as many short knives as I could carry—for self-defense and to sell for money to buy food and medicine.
Swords seemed more valuable, but they were too heavy and conspicuous.
In the slums, greed makes you an easy target and gets you killed fast, so I didn' t hesitate to leave the swords behind.
Finally, I picked a good lantern to use at home and held another to light my way as I climbed to the upper floors.
While walking and hauling my load, I was so startled I nearly dropped the lantern.
Out of nowhere, a translucent rectangular window popped up in front of me with a message:
[Dungeon Core Required: 0 / 1 to Level Up and Activate]
"…What' s this!?"
I tried swiping at it, but my hand passed through, and it showed no sign of disappearing.
"Dungeon Core… Are you kidding? How could an [F-Rank] like me take down a boss?"
Let alone a boss—I probably wouldn' t survive the dungeon' s entrance monsters.
As if rejecting me, the old message vanished, replaced by a new one:
[Calika Nehu - Status: Newly Born]
"…Even more confusing."
Why am I arguing with it? As I started walking again, the old message was replaced once more:
[Humans are limited by rank. To advance to the next rank, one must train and learn continuously. Each person' s potential varies, so the time required differs.]
Everyone knows that.
Wait a second! If what this window says is true, it means an [F-Rank] can improve, right?
It just takes way, way longer than for others—that' s all.
It gave me a tiny bit of hope. But history has proven that no one has ever advanced to [E-Rank].
They either die or end up crippled. Even if I could, I' d probably be a grandma by then, and what good would [E-Rank] be at that age?
But the window skipped to explaining something else entirely:
[Monsters are restricted from evolving while in a dungeon. To evolve, they must leave the dungeon and consume until they become beasts.]
[Beasts can only grow stronger by consuming. The more they consume, the stronger they become.]
Why is it telling me this?
[Calika Nehu is restricted and cannot be restricted by the same rules.]
…??? I was completely baffled by its nonsensical explanation.
[Calika Nehu – Race: Human-Beast]
[As a Human-Beast, Calika Nehu can develop in a hybrid form of both races.]
"So how do I develop?"
[Dungeon Core Required: 0 / 1 to Activate]
It' s still impossible. That' s a dungeon core!
I can' t even afford a proper weapon. How am I supposed to kill monsters on the way to defeat a boss?
[Dungeon Core Required: 0 / 1 to Activate]
"…Whatever."
I ignored the window and kept searching for a way to the upper floors.
But walking across the vast floors while carrying stuff was brutal for me.
Along the way, I had to abandon a lot to keep moving, until I barely had anything left.
Why did my strength feel so much weaker than before? It was like I was a small child.
It took a long time, but I finally crossed the floor. But the sight before me was terrifying.
No matter where I shone the lantern, there were only body parts and fresh red blood splattered everywhere.
Was there a monster outbreak!?
But how? The dungeon core was dead—proof was the pitch-black dungeon.
I quickly covered the lantern and retreated to hide behind a rock on the previous floor.
I focused on listening, straining to hear if the thing that killed those people was still nearby.
The answer was silence.
An eerie, hair-raising silence.
Since I didn' t know the time, I had no idea how long had passed.
My stomach started growling in protest.
This won' t do. I can' t leave Tiara and Elda waiting any longer.
I gathered my courage again and left my hiding spot.
I stood still at the passage to the next floor for a long time, making sure I heard no movement.
Only then did I slowly step forward.
It took forever because I had to dodge body parts the whole way.
But when I reached the next floor, there was no horrific scene like before—just clear, non-human bloody footprints.
I kept my distance from the footprints but followed them since they led upward.
If I had to guess, whatever killed those people had already gone to the upper floors.
So I felt a bit more at ease.
When I reached the next floor, I was hit with another gruesome scene like before.
But the number of bodies seemed double what I' d seen earlier.
I moved cautiously because the bloody footprints were all mixed up.
What they had in common was that they all led in the same direction:
Up to the next floor.
When I got there, I couldn' t stop myself from vomiting.
The scene was worse than a slaughterhouse. There wasn' t a single spot without bloodstains—not even the ceiling or walls, where mangled bodies were embedded everywhere.
The stench of blood was so strong that even covering my nose with cloth didn' t help.
But what kept me from running back was that I saw the dungeon' s exit.
I forced myself to stumble toward it.
Along the way, I slipped and fell after stepping on a body part, getting covered in blood and looking like a mess.
At the exit, I shone the lantern to check for the footprints of whatever killed those people.
Seeing that they didn' t loop back, I sighed in relief and hurried away from the dungeon to breathe fresh air.
Once I calmed down, it hit me.
Wasn' t I taken to the 10th floor? But counting the floors I climbed, it was only five.
No matter how I thought about it, I couldn' t figure it out, so I gave up and decided to hurry home.
But there was one thing I couldn' t stop thinking about. No matter how much time passed, that stupid window kept showing the same message and wouldn' t go away.
Still, I had to thank it. Seeing this weird thing constantly kept me from losing my mind when I saw those horrific scenes.
But in the end, I nearly lost it anyway.
Normally, unless they' re bandits, people would ignore someone like me. I' m not worth selling—no one would buy me, not even as a labor slave.
But this time, a convoy of 50 carriages with countless guards all stopped right in front of me.
Then, some of the guards rushed to surround me, drawing their weapons.
--- ภาษาไทย ---
ตอนที่ 8 ตื่น
คาลิก้า เนฮิว
"อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา!"
ฉันรีบจับบริเวณหัวใจที่โดนมีดแทงจนทะลุ
"เจ็บบบบบบบบบบ... อ๊ะ!? ไม่เจ็บแล้ว?"
ฉันรีบสำรวจร่างกายตัวเอง ก่อนจะพบว่า
ไม่มีทั้งเลือด บาดแผล ไม่โดนมัด แล้วก็ไม่มีใครอยู่เลย เงียบจนวังเวง
ฉันจำทิวทัศน์รอบตัวได้ แสดงว่าฉันยังอยู่ในดันเจี้ยน แตกต่างกันตรงที่มันมืดสนิท ถ้าไม่มีแสงจากตะเกียงที่วางอยู่รอบตัวฉันคงคิดว่าตัวเองตาบอดไปแล้ว
ที่สงสัยที่สุดคือรอบตัวฉัน มีข้าวของสกปรกแถมยังเปื้อนเลือดสดใหม่วางเต็มไปหมด
พอได้กลิ่นคาวเลือดฉันก็นึกถึงความทรงจำแย่ๆ ตอนที่โดนโรจากับทีมของมันทรมานจนเลือดไหลลงคอตลอดเวลา
ข้าวของพวกนั้นมีอาวุธ เสื้อผ้า กระเป๋า แต่ที่มากสุดคือคบเพลิงกับตะเกียง
มันน่าแปลกตรงที่เหมือนมีคนเอาของพวกนี้มาวางไว้ให้ฉันหยิบไปได้เลยงั้นแหละ
แล้วยังจุดตะเกียงให้แสงสว่างรอฉันด้วย
ฉันจึงลองนึกย้อนความทรงจำว่ามันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง
แต่ไม่ว่านึกยังไงก็นึกไม่ออก สิ่งสุดท้ายที่นึกออกคือโรจามันฆ่าฉัน
จริงสิ! ฉันตายไปแล้วนี่นา แล้วทำไมยังรอดอยู่อีกล่ะ
"หืม!"
ไม่ใช่แค่รอดแล้ว ฉันรีบจับใบหน้าของตัวเอง
"มะ ไม่เจ็บแล้ว แผลก็ไม่มี"
ความเจ็บปวดที่เหมือนมีหนอนกัดกินตลอดเวลาได้หายไปแล้ว
แทนที่ด้วยผิวที่เนียนนุ่มและเกลี้ยงเกลาราวกับเด็กทารก
ฉันร้องไห้อีกครั้ง
รอยแผลที่ถูกคนทำร้าย ทั้งชกต่อย เอาไม้ไล่ทุบ เขวี้ยงของใส่ ฟันดาบใส่ เพราะเห็นว่าเราสกปรก เพราะเห็นว่าพวกเราเคยทำผิดทั้งที่พวกเราไม่เคยทำ
ร่องรอยพวกนั้น... มันหายไปหมดแล้ว
"ฮึก ๆ ๆ"
อยากให้สิ่งดีๆ แบบนี้
เกิดขึ้นกับพี่เทียร่าแล้วก็เอลด้าแทนฉันจัง
เมื่อคิดถึงครอบครัว ฉันก็รีบเช็ดน้ำตา ตอนนี้ไม่ใช่เวลามามัวร้องไห้แล้ว
ฉันต้องรีบกลับแล้วเพื่อไม่ให้พี่เทียร่ากับเอลด้าเป็นห่วง
ฉันควานหาเสื้อผ้าที่ดูไซซ์พอดีตัวมาใส่ ถึงมันจะสกปรกและมีเลือดติดอยู่ ฉันก็ไม่รู้สึกอะไร การอยู่ในสลัมมันทำให้ฉันเคยชินกับเรื่องพวกนี้ไปแล้ว
สวมเสร็จก็เอาผ้าสกปรกขาดๆ มาพันปกปิดใบหน้าจนเหลือแค่ส่วนตา
การกลับสลัมโดยที่หน้าตาปกติสมบูรณ์ดี อาจทำให้ฉันตกเป็นเป้าหมายของพวกโจรหรือพ่อค้าทาส
สวมใส่เสร็จก็หากระเป๋าที่ยังพอใช้ได้ เพื่อขนผ้ากลับไป
ถ้าเอาพวกเศษผ้ามาเย็บต่อกัน พวกเราก็จะได้มีผ้าห่มกันคนละผืน ถ้าเหลือก็เอาไปอุดช่องกันลมหนาวได้อีกด้วย
ฉันเอามีดสั้นไปอีกหลายเล่มเท่าที่พอแบกไหว เอาไปใช้ป้องกันตัวกับขายเอาเงินไปซื้ออาหารกับยา
ดาบดูราคาแพงกว่า แต่มันหนักและเด่นเกินไป
อยู่ในสลัมโลภมากจะตกเป็นเป้าง่ายและตายเร็ว ฉันจึงไม่ลังเลที่จะทิ้งดาบในทันที
สุดท้ายก็เก็บตะเกียงดีๆ ไว้ใช้ในบ้านสักอันและถืออีกอันเดินขึ้นไปชั้นบน
ระหว่างที่เดินพร้อมหอบสัมภาระขึ้นไป ฉันก็ตกใจจนเกือบทำตะเกียงหล่น
ก็อยู่ๆ มันมีหน้าต่างสี่เหลี่ยมโปร่งแสงเด้งขึ้นมาตรงหน้าและขึ้นข้อความว่า
[ต้องการแกนดันเจี้ยน 0 / 1 เพื่ออัพเลเวลและเปิดใช้งาน]
"...อะไรเนี่ย!"
ฉันพยายามปัดมือใส่มัน แต่ก็ทะลุผ่านและไม่มีทีท่าว่าจะหายไป
"ต้องการแกนดันเจี้ยน... จะบ้าเรอะ [แรงค์ F] อย่างฉันจะไปมีปัญญาล้มบอสได้ยังไง"
อย่าว่าแต่บอสเลย มอนสเตอร์หน้าดันฉันยังไม่รอดเลยมั้ง
ราวกับจะปฏิเสธฉัน ข้อความเก่าหายไป แทนที่ด้วยข้อความใหม่
[คาลิก้า เนฮิว - สถานะ : พึ่งเกิด]
"...งงกว่าเดิมอีก"
แล้วทำไมฉันต้องมาเถียงกับมันด้วยเนี่ย พอจะเดินต่อ ข้อความเก่าก็ถูกแทนที่อีกครั้ง
[มนุษย์ถูกจำกัดด้วยแรงค์ หากอยากพัฒนาไปแรงค์ถัดไป ต้องฝึกฝนและเรียนรู้ตลอดเวลา แต่ละคนมีความสามารถไม่เท่ากัน จึงใช้เวลาแตกต่างกัน]
เรื่องนั้นใครๆ ก็รู้
เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าที่เจ้าหน้าต่างนี่บอกเป็นความจริง แปลว่า [แรงค์ F] ก็พัฒนาได้อีกน่ะสิ
เพียงแต่มันต้องใช้เวลานานกว่าชาวบ้านเขามากกว่ามากๆๆ แค่นั้นเอง
ดูมีความหวังขึ้นมานิดนึง แต่ว่านะ ประวัติศาสตร์มันพิสูจน์มาแล้วอะ ว่าไม่เคยมีใครพัฒนาไป [แรงค์ E] กันได้เลย
ไม่ตายก็พิการกัน ต่อให้ทำได้ ตอนนั้นฉันอาจกลายเป็นรุ่นย่าแล้วก็ได้มั้งแล้วมันจะไปมีประโยชน์อะไรถ้าได้ [แรงค์ E] ตอนแก่
แต่เจ้าหน้าต่างดันข้ามไปอธิบายอีกเรื่องเฉยเลย
[มอนสเตอร์ ถูกจำกัดไม่ให้วิวัฒนาการเมื่ออยู่ในดันเจี้ยน หากอยากวิวัฒนาการ ต้องออกจากดันเจี้ยนและกินจนกว่าจะวิวัฒนาการเป็นอสูร]
[อสูร ถูกจำกัดให้พัฒนาได้ด้วยการกินเท่านั้น ยิ่งกินมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น]
แล้วจะมาบอกฉันทำไมเนี่ย
[คาลิก้า เนฮิว ถูกจำกัดและไม่อาจถูกจำกัดได้ด้วยกฎเดิม]
...??? ฉันมึนตึ้บกับคำอธิบายอะไรของมันก็ไม่รู้
[คาลิก้า เนฮิว – เผ่าพันธุ์ : มนุษย์อสูร]
[เนื่องจากเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์อสูร คาลิก้า เนฮิว สามารถพัฒนาไปในรูปแบบผสมกันจากทั้งสองเผ่าพันธุ์]
"แล้วจะพัฒนาไงอะ"
[ต้องการแกนดันเจี้ยน 0 / 1 เพื่อเปิดใช้งาน]
มันก็ยังยากอยู่ดีอะ นั่นแกนดันเลยนะ
อาวุธฉันยังไม่มีปัญญาซื้อเลย จะเอาอะไรฆ่ามอนสเตอร์ตามทางก่อนไปล้มบอสล่ะ
[ต้องการแกนดันเจี้ยน 0 / 1 เพื่อเปิดใช้งาน]
"..."
เอาเป็นช่างมันละกัน ฉันเมินเจ้าหน้าต่างนี้แล้วหาทางขึ้นไปชั้นบน
แต่การเดินแบกของข้ามชั้นที่โคตรกว้าง เป็นอะไรที่สาหัสสำหรับฉันมาก
ระหว่างทางฉันทิ้งข้าวของไปเยอะเพื่อให้เดินไหว จนสัมภาระแทบไม่เหลือแล้ว
ทำไมรู้สึกว่าแรงกายมันน้อยกว่าเมื่อก่อนจัง เหมือนกับเด็กเล็กยังไงยังงั้นแหละ
ใช้เวลานานพอตัวฉันถึงข้ามชั้นได้สำเร็จ แต่ภาพตรงหน้าฉัน ดันเป็นภาพที่น่าหวาดกลัวมากๆ
ไม่ว่าจะส่องไฟจากตะเกียงไปทางไหน ก็มีแต่อวัยวะกับเลือดสีแดงสดสาดกระจายไปทั่ว
มะ มีมอนสเตอร์เกิดเหรอ!?
แต่จะเป็นไปได้ยังไง ก็แกนดันเจี้ยนมันตายไปแล้ว หลักฐานคือดันเจี้ยนมันมืดสนิท
ฉันรีบเอาผ้าคลุมตะเกียงแล้วถอยกลับมาซ่อนตัวที่หลังก้อนหินในชั้นเดิม
ฉันเพ่งสมาธิไปที่การฟังเสียง เงี่ยหูฟังว่าตัวที่ฆ่าคนพวกนั้นมันยังอยู่แถวนี้ไหม
คำตอบคือความเงียบ
เงียบจนขนลุก
เพราะไม่รู้เวลา ฉันจึงไม่รู้ว่ามันผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว
ท้องก็เริ่มหิวจนส่งเสียงประท้วง
ไม่ได้การ ฉันทิ้งพี่เทียร่ากับเอลด้านานไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว
ฉันรวบรวมความกล้าอีกครั้ง แล้วออกจากที่ซ่อน
ฉันยืนหยุดนิ่งตรงระหว่างทางขึ้นไปชั้นต่อไปอยู่นาน จนแน่ใจว่าไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว
ฉันจึงค่อยก้าวขาออกไปอย่างช้าๆ
ใช้เวลานานมาก เพราะต้องหลบชิ้นส่วนอวัยวะไปตลอดทาง
แต่พอผ่านขึ้นไปอีกชั้น กลับไม่เจอภาพน่ากลัวแบบนั้นเลย แต่มีรอยเท้าเปื้อนเลือดที่ไม่ใช่ของมนุษย์ที่เห็นได้ชัด
ฉันเดินไม่ใกล้ไม่ไกลจากรอยเท้านั้น เพราะมันนำฉันขึ้นไปชั้นบน
ถ้าให้เดา สิ่งที่ฆ่าคนพวกนั้น คงขึ้นไปชั้นบนแล้ว
ฉันจึงเดินได้อย่างสบายใจขึ้นนิดนึง
และพอขึ้นมาอีกชั้นได้ ฉันก็เจอภาพน่าสยดสยองแบบชั้นที่แล้ว
แต่จำนวนศพดูเหมือนจะมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัวเลย
ฉันเดินอย่างระแวดระวัง เพราะรอยเท้าเปื้อนเลือดมันผสมปนเปกันไปหมด
ที่เหมือนกันคือ รอยเท้าเปื้อนเลือดพวกนี้วิ่งไปในทิศทางเดียวกัน
ทางขึ้นไปชั้นบน
และพอขึ้นไปถึง ฉันก็หยุดอ้วกตัวเองไม่ได้อีกแล้ว
ภาพตรงหน้ามันยิ่งกว่าโรงฆ่าสัตว์ไปแล้ว ไม่มีพื้นตรงไหนไม่มีคราบเลือด แม้แต่บนเพดานหรือกำแพงยังมีศพเละๆ ฝังติดไปทั่ว
กลิ่นคาวเลือดรุนแรงมาก ขนาดเอาผ้าปิดจมูกแล้วยังทนไม่ไหว
แต่ที่ทำให้ฝืนไม่วิ่งกลับไปชั้นเดิม เพราะฉันเห็นทางออกจากดันเจี้ยน
ฉันฝืนอดทนเดินตรงไปที่ทางออกอย่างทุลักทุเล
ระหว่างทางฉันลื่นล้มเพราะเผลอเหยียบชิ้นส่วนศพ ทั้งตัวจึงเลอะเลือดจนดูไม่ได้
พอถึงทางออกฉันก็ส่องตะเกียงมองหารอยเท้าของเจ้าสิ่งที่ฆ่าคนพวกนั้น
เมื่อเห็นว่ารอยเท้ามันไม่ได้วกกลับเข้ามา ฉันถึงค่อยโล่งอกและรีบเดินหนีมาให้ไกลจากดันเจี้ยน เพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์
จนฉันใจเย็น ฉันถึงพึ่งนึกได้
ตอนนั้นฉันถูกพาไปที่ชั้น 10 ไม่ใช่เหรอ แต่เท่าที่ขึ้นมา มันแค่ 5 ชั้นเองนะ
คิดยังไงก็คิดไม่ออก ฉันเลยเลิกคิดแล้วตัดสินใจรีบกลับบ้าน
แต่มีอีกอย่างที่ชวนให้อดคิดไม่ได้ เพราะไม่ว่าจะนานขนาดไหน เจ้าหน้าต่างบ้านี่ก็ยังแสดงข้อความแบบเดิมและไม่ยอมหายไปไหนเลย
แต่ก็ต้องขอบคุณมัน เพราะเห็นเจ้าสิ่งแปลกปลอมนี้ตลอดเวลา ฉันถึงยังไม่สติแตกตอนเห็นภาพน่ากลัวพวกนั้น
แต่สุดท้ายก็เกือบสติแตกอยู่ดี
ตามปกติ ถ้าไม่ใช่พวกโจร ไม่ว่าใครก็จะปล่อยผ่านคนแบบฉันไปทันที เพราะเอาไปขายก็ไม่มีใครซื้อ ทาสแรงงานยังเป็นไม่ได้
แต่คราวนี้ขบวนรถม้าถึง 50 คันพร้อมคนคุ้มกันอีกนับไม่ถ้วน ต่างพร้อมใจกันหยุดตรงหน้าฉัน
จากนั้นคนคุ้มกันบางส่วนก็พุ่งเข้าล้อมตัวฉัน พร้อมกับชักอาวุธออกมา